Morgane (20) verbergt vandaag niet dat ze op vrouwen valt, maar voor een lange tijd is dat wel het geval geweest. Zeker in het begin had ze het niet makkelijk om haar geaardheid met anderen te delen. Ik interviewde haar over de weg die ze aflegde naar zelfacceptatie.
“Ik was 14 toen ik besefte dat ik niet op jongens viel. Ik heb dat toen vrij snel aan mijn ouders verteld. Zij reageerden positief, maar mijn papa zei me wel direct dat ik moest onthouden dat niet iedereen in onze samenleving daar positief op reageert. Ik heb het voor anderen dan ook nog verborgen gehouden. Ik wilde het bovendien niet aan vrienden op school vertellen zo lang ik niet 100 procent zeker was. Ik dacht een tijdje dat het misschien een fase was, hoewel ik diep vanbinnen wel wist dat het dat niet was, en ik wilde het risico niet lopen om daarna te moeten zeggen dat ik toch voor jongens viel. Ook omdat we nog jong waren, dacht ik dat anderen daar misschien slecht op zouden reageren. In het zesde middelbaar ben ik wel ‘officieel’ uit de kast gekomen tegenover andere mensen dan mijn ouders. Het was eigenlijk een leerkracht die zelf voor vrouwen viel die zag dat er iets scheelde. Het was leuk dat ik er met haar makkelijk over kon praten. Mijn klasgenoten reageerden er uiteindelijk allemaal heel positief op. Ze zagen me niet op een andere manier, ik bleef in hun ogen nog steeds dezelfde Morgane en dat vond ik fantastisch.”
Ik dacht een tijdje dat het misschien een fase was, hoewel ik diep vanbinnen wel wist dat het dat niet was, en ik wilde het risico niet lopen om daarna te moeten zeggen dat ik toch voor jongens viel.
Activiteiten Wel Jong Niet Hetero
“Wanneer ik naar de hogeschool ging, heb ik het ook al snel verteld aan iedereen. Ook zij reageerden eigenlijk heel positief. Enkele klasgenoten hebben me zelfs aangeraden om eens naar activiteiten te gaan van de vzw Wel Jong Niet Hetero en dan specifiek naar de groep Min19 voor holebi- en transgenderjongeren tot 19 jaar. Ik kende de organisatie al sinds ik 16 was, maar toen durfde ik nog niet te gaan. Ik wist ook niet goed wat ik moest verwachten. Op mijn 18 jaar ben ik dan voor de eerste keer gegaan en intussen maak ik deel uit van de leiding. Toen ik na die eerste keer terug op school kwam, zeiden ze me dat ik net een andere persoon was. Het was echt zalig om in een groep te komen waar iedereen je begrijpt. Je praat er ook over zaken waar je normaal nooit over praat en dat heeft me geholpen om mezelf te vinden. Je merkt er vooral dat je niet alleen bent en dat iedereen daar voelt wat jij voelt. Per jaar hebben we vier dagactiviteiten, twee keer een weekend samen en nog een zomerkamp. Tijdens de pride spreken we natuurlijk ook af om als groep te gaan. Doordat ik in de leiding zit, heb ik ook nog extra leidingsweekends en vergaderingen. De vriendschap met die andere jongeren daar stopt ook niet wanneer de vergadering voorbij is, zo gaan we regelmatig samen iets drinken op eigen initiatief.”
Het was echt zalig om in een groep te komen waar iedereen je begrijpt. Je praat er ook over zaken waar je normaal nooit over praat en dat heeft me geholpen om mezelf te vinden.
Onvoldoende kennis
“Het is gek om nu te beseffen hoeveel mensen hetzelfde voelen als ik. Vroeger had ik echt het gevoel dat ik alleen was. Dat was natuurlijk niet zo, maar het werd enorm verstopt. Ik had graag meer rolmodellen gehad en er gewoon meer over geweten. Als je kijkt naar de lessen seksuele opvoeding op school, komen verschillende geaardheden helemaal niet aan bod. In het tweede middelbaar – wanneer ik zelf begon te twijfelen of ik wel voor jongens viel – wist ik niet dat er meer was dan hetero zijn. Ik wist gewoon niet dat dat bestond! Als je het niet kent, kan je je al snel heel raar voelen als je dat meemaakt. Nu ik wat ouder ben, zijn er veel mensen uit mijn verleden die me vertellen dat ze eigenlijk toen ook hetzelfde voelden als ik. Als ze mij dat een paar jaar geleden hadden gezegd, had ik steun aan hen kunnen hebben en zij misschien ook aan mij. Het verbaast me om te zien hoeveel mensen met zichzelf in de knoop lagen en nog steeds liggen.”
In het tweede middelbaar – wanneer ik zelf begon te twijfelen of ik wel voor jongens viel – wist ik niet dat er meer was dan hetero zijn. Ik wist gewoon niet dat dat bestond!
Representatie in de media
“Gelukkig komen andere geaardheden steeds meer aan bod in films en series. Je ziet wel dat er geprobeerd wordt om dat meer te brengen en dat vind ik heel goed. Maar natuurlijk mag het nog meer zijn (lacht)! Het zou gewoon helpen om meer bewustzijn te creëren. Ik vraag bijvoorbeeld nooit aan iemand of die al een vriend heeft, zelfs al zegt die persoon hetero te zijn. Als ik zelf vroeger over iemand praatte, vroegen mensen mij al snel hoe ‘hij’ heette. Ik klapte dan helemaal dicht. Je hoort ook vaak mensen op straat achter iemands rug praten over of iemand een jongen of een meisje is. Doe dat gewoon niet! Vraag dan gewoon aan die persoon welke voornaamwoorden hij, zij of hen gebruikt. Tijdens mijn eerste activiteit bij Wel Jong Niet Hetero moesten we ons voorstellen als: “ik ben Morgane, ik ben zij/haar”. Zo wist je het direct, maar in het dagelijkse leven (bijvoorbeeld in een klas) wordt daar geen aandacht aan besteed. Je wordt daardoor al snel in een hokje geduwd. Mensen doen dat zeker niet met opzet. Ik zou er mij ook niet zo van bewust zijn mocht ik hetero zijn, maar ik vind het wel belangrijk om dit aan te leren.”
Ik vraag bijvoorbeeld nooit aan iemand of die al een vriend heeft, zelfs al zegt die persoon hetero te zijn. Als ik zelf vroeger over iemand praatte, vroegen mensen mij al snel hoe ‘hij’ heette. Ik klapte dan helemaal dicht.
Verandering is makkelijker dan je denkt
“Dat aanleren gaat ook sneller dan je denkt. Vorig jaar had ik een project met mijn klas waarbij we een dialoogkoffer maakten met belangrijke onderwerpen voor kinderen. Hiermee trokken we dan naar lagere scholen. Er waren toen jonge kinderen die helemaal niets wisten over andere geaardheden en zelfs enkele kinderen die het raar vonden, wat normaal is als ze dat van thuis zo meekrijgen. Tegen het einde van die dag vertelden die kinderen al dat ze het niet meer zo raar vonden. Dat is natuurlijk waarom ik het doe.”
“Ik hoop dat mensen elkaar gewoon meer gaan accepteren en dat er vanuit scholen meer op wordt ingezet. Ik heb zelf gelukkig nog niet echt negatieve reacties gekregen omdat ik op vrouwen val en ik hoop dat ook niet te hoeven meemaken. In het algemeen ben ik ook wel blij met hoe het bij mij is gegaan. Achteraf gezien is alles op het juiste tijdstip gebeurd denk ik. Nu kan ik gewoon zijn wie ik ben en dat vind ik super! 😊”
Wil je graag meer weten over de organisatie Wel Jong Niet Hetero? Bekijk dan zeker hun website.
