Jonge mantelzorgers: Jongeren onder de 25 jaar die zorgen voor een dierbare zoals een broer of zus met een beperking, of een hulpbehoevende ouder of grootouder. Nog te vaak is deze groep onzichtbaar. Ze beseffen zelf niet altijd dat ze mantelzorger zijn. Met dit artikel geven we twee jonge mantelzorgers een gezicht: Zara en Emma.
Zara Couton (25)
“Ik groeide op met een broer met een meervoudige beperking: Juul (20). Hij heeft moeite met stappen, en is mentaal 5 jaar oud. Daarnaast lijdt hij aan zware epilepsie. Toen ik thuis woonde, deed ik huishoudelijke taken zoals de was en paste ik op Juul na school en in vakantieperiodes. Ik kon vaak niet afspreken met vrienden. Ergens heb ik wel een deel van mijn jeugd opgegeven, maar ik had het daar niet moeilijk mee. Mijn leven stond in functie van Juul, en dat hoorde zo.
Ik had vroeger niet door dat mijn gezin anders was, en dat ik meer deed dan andere broers en zussen. Pas toen ik met mijn vriend ging samenwonen, ben ik beginnen beseffen dat ik eigenlijk heb gefunctioneerd als derde ouder. Mijn ouders hebben wel heel hard hun best gedaan om mij en mijn andere broer te ontlasten. Dat lukte niet altijd. Dat is niet hun schuld, maar gewoon hoe het was.
Nu pas ik nog vaak op Juul. Hij is altijd heel blij om mij te zien. Die kleine momenten, daar doe ik het voor. Ook help ik mijn ouders in de zoektocht naar een dagcentrum voor mijn broer. Binnenkort is zijn schooltijd gedaan en we willen dat hij een zinvolle dagbesteding kan blijven hebben.
Mijn vriend heeft ook zorg nodig. Hij lijdt aan cerebrale parese, waardoor hij veel pijn in zijn benen heeft en moeilijk kan stappen. We proberen de taken zo te verdelen, zodat hij ook zijn bijdrage kan doen in het huishouden. De combinatie van alles heeft geleid tot een burn-out. Hierdoor is mijn energielevel niet meer zoals het was. Nu laten we tijdig weten als het ons teveel wordt. Zo hebben we “bubbeltijd” in het leven geroepen. Dat is het signaal om even tijd voor onszelf te nemen.”
Emma Eeckman (22)
“Ik zorg voor mijn overgrootmoeder (90). We noemen haar moemoe. Een tweetal jaar geleden begon ik op de geriatrie afdeling van het Sint-Lucas ziekenhuis te werken. Familieleden zeiden wel eens ‘Ik ben de mantelzorger van’. Op een bepaald moment ging ik dat opzoeken en dacht ik ‘tiens, dat klinkt als iets dat ik ben voor moemoe’.
Ik ga 3 keer in de week langs bij haar om te helpen met zaken zoals boodschappen, poetsen en administratie. Ook mijn gezelschap betekent veel voor haar. Ze voelt zich wel eens eenzaam dus ze apprecieert enorm dat ik er ben voor haar. Daarnaast komt er thuisverpleging om te helpen bij het wassen, aankleden en haar medicijnen. Een kinesist komt voor lymfedrainage.
Hulp aanvaarden, dat is moeilijk voor haar. Als je vraagt ‘kan ik u helpen?’, gaat ze altijd zeggen dat ze geen hulp nodig heeft. Maar als je haar gewoon helpt, of zegt dat je haar gaat helpen dan is ze wel dankbaar. Ik ben één van de enigen van wie ze echt hulp aanvaardt. Als mama haar probeert te helpen zegt ze vaak ‘Emma gaat dat wel doen’.
Ondanks dat de zorg voor moemoe een impact heeft op mijn leven, in die zin dat we moeten plannen rond haar, ervaar zeker geen druk. Ik doe het met veel plezier!”
Coponcho is er ook voor jonge mantelzorgers. Heel wat informatie vind je op onze website. Maar je kan ons ook bellen of mailen met je vraag. Op www.coponcho.be vind je alle informatie en contactgegevens.
