Vroeger sliep ik met mijn deur open, want je weet nooit met zekerheid wie er achter staat. Mijn mama is een echte true crime fanaat en ik heb dat trekje overgenomen. ’s Avonds was het tv-tijd voor de volwassenen en stond er wel eens een misdaadserie op. Ik zat op de zetel met de tablet en keek af en toe stiekem mee. Nu zit ik op de zetel, met een zak chips, en kijk ik naar series en documentaires zoals The Serpent, The Zodiac Killer en Conversations with a Killer.
Mama, mag ik een trui van Damon Salvator?
Als 14-jarig meisje werd ik meegesleurd in de wereld van The Vampire Dairies. Toen Damon Salvator in beeld kwam, wist ik al snel dat hij mijn lievelingsbroer werd. Hij was de antiheld, de slechterik, de wraakzuchtige, maar toch hadden ik, en vele anderen, een soft spot voor hem. Komt dat door zijn heldere blauwe ogen? Door zijn mooie snoet? Of omdat hij op bepaalde vlakken meer relateerbaar is dan de held?
#Watheeftdatermeetemaken?
Net zoals op elk inspectiebord, heb ik ook een rode draad in mijn verhaal. De antagonist is vaak knap én zelfzeker. Ze worden gespeeld door intense acteurs, die weten hoe ze de kijker moeten verleiden. Denk aan Tom Hiddleston in Loki, Kapitein Haak in Once Upon A time maar ook Robert Patterson als Batman. De antiheld is een personage met gebreken, waarin verschillende mensen zich in herkennen. Deze gebreken zorgen er voor dat het personage een ‘character growth’ kan meemaken. Tegen het einde van de serie of film kunnen we dikwijls praten van een redemption arc. Hier vindt het personage verlossing voor zijn zonden.
Ook deze knappe koppen kropen in de rol van de antitiheld of slechterik
• Florence Pugh als Lady MacBeth
• Anne Hathaway als Catwoman
• Leonardo DiCaprio als Frank Abagnale
(Catch me if you can)
• Brad Pitttt als Tyler Durden
(Fight Club)
• Angelina Jolie als Malefificent
Even terugschakelen naar true crime: psychologisch gezien heeft true crime de kracht om adrenaline aan te wakkeren. We kunnen de spanning meevolgen in het comfort van onze eigen zetel, terwijl we meeleven met de slachtoffers. Dat is dan ook de intentie van regisseurs die true crime maken: informeren en niet entertainen. Maar is het je al eens opgevallen dat verfilmingen/documentaires van Netflix vooral inspelen op het entertainen? Het verhaal van het slachtoffer verliest zijn waarde en vele krijgen een soft spot voor de dader.
#Hoekomtdateigenlijk?
Wanneer je een true crime verfilming maakt op basis van entertainment, kies je een acteur uit waarvan je weet dat hij/zij aanslaat. Denk bijvoorbeeld aan de verfilming van Ted Bundy, hier kozen ze voor Zac Efron. Dit zal er voor zorgen dat mensen gaan kijken naar de acteur en niet naar het personage dat hij/zij speelt. Vervolgens filmen ze vanuit het standpunt van de moordenaar. Stukjes van zijn/haar jeugd, die vaak triest is, worden getoond. Kijkers creëren automatisch medelijden. De fictie serie ‘You’*, is hier een goed voorbeeld van.
*“You” is een fictieserie over een charmante, maar obsessieve man genaamd Joe Goldberg. Hij raakt geobsedeerd door verschillende vrouwen doet er alles aan om hun liefde te winnen. Zelfs als dat betekent dat hij moet doden.
#HoezitdatdanmetTikTok?
Van podcasts, naar gedetailleerde Netflixdocumentaires en series, nu naar #truecrime op TikTok. De mediahype heeft voor een aantal succes cases gezorgd, zoals doorbraken in een aantal cold cases. Maar langs de andere kant worden de gruwelijke daden als bron voor entertainment gebruikt, waarbij de daders worden geromantiseerd.
‘Monster’, de Netflix serie over seriemoordenaar Jeffrey Dahmer, was nog maar net uit en al snel volgden op TikTok de eerste thrist traps. In de bewerkte video’s zie je de acteur bepaalde handelingen doen met captions zoals: ‘he’s so hot’. Daarnaast tonen ze sympathie voor Dahmer. Dit doen ze door TikToks te maken waarin ze zijn moorden goedpraten. De argumenten zijn vaak ‘he’s so misunderstood’. Andere terugkerende argumenten gaan over zijn moeilijke jeugd.
Het stopt daar niet. Zo worden er ook thrist traps gemaakt over de échte criminelen. Denk aan Ted Bundy en Richard Ramirez. Het editen, aanprijzen van een acteur en zijn of haar acteurprestaties vind ik meer dan oké. Maar de acteur niet kunnen loskoppelen van het personage en hierdoor moordenaars aanprijzen en ‘vieren’... Dat vind ik
alles behalve oké. En ik hoop dat u daar ook zo over denkt.
- Rhune Vernelen
