Mijn naam is B. (18). Een tijdje geleden heeft een goede vriendin mij duidelijk gemaakt dat ze liever niet meer op deze wereld wil zijn. Ondanks dat ik al langer wist dat ze zich niet goed voelde, kwam dit toch heel hard aan voor mij.
Vanaf het moment dat ze dit aangaf, wou ik meer dan ooit duidelijk maken dat ze naar mij kan sturen als ze het moeilijk heeft. Ik wou er zeker van zijn dat ze heel duidelijk wist dat ze hier niet alleen door moet. Bij elk gesprek opnieuw geeft ze toe dat ze denkt dat ze iedereen in haar omgeving tot last is, op die momenten probeer ik haar telkens wel te zeggen dat dat niet het geval is maar deze soort gedachten uit haar hoofd krijgen is zeer moeilijk.
Vertrouwenspersoon
Ondertussen ziet ze mij als een soort van vertrouwenspersoon waar ze naar kan sturen als ze het moeilijk heeft. Ze kan veel kwijt bij mij en wil er vaak ook intensief over praten. Maar dat is ook niet altijd even gemakkelijk voor mij. Als ik niet thuis ben en bijvoorbeeld met vrienden iets doe, kan zo een zwaar gesprek mijn gemoed wel heel erg beïnvloeden. Ze kan heel erg down zijn en geen enkele positieve noot meer zien in het leven en op zo een moment is het ook zwaar voor mezelf om positief te blijven. Vaak zit ik dan met tranen in mijn ogen te antwoorden op haar berichten. Door de quarantaine zijn bijna al onze gesprekken sinds maart online en ik denk dat dit voor haar de drempel lager maakt om nog meer van haar gedachten te uitten.
Geen perfecte reactie
Ik vind het soms zeer moeilijk om de “juiste” reactie te vinden op haar gedachten of vragen. Ik weet soms ook gewoon niet wat ik moet reageren. Uiteraard is er geen perfecte reactie maar ik heb wel de angst dat ik misschien toch eens de -voor haar- foute reactie zal geven en dit dan misschien een trigger zou zijn voor haar. Het doet mij telkens opnieuw pijn om te zien hoe weinig ze van haarzelf houdt en hoe weinig respect ze voor zichzelf heeft. Dit is ook vaak het begin van al haar negatieve gedachten over zichzelf en over hoe ze denkt dat haar omgeving haar ziet. Vaak neemt ze dingen anders op dan dat ze bedoeld worden. Ze neemt alles op haar en denkt ze dat alles haar schuld is. Ik probeer zo vaak als mogelijk duidelijk te maken dat dit anders bedoeld kan zijn of dat het helemaal haar schuld niet is, maar opnieuw is het zeer moeilijk om haar van gedacht te laten veranderen als zij er al van overtuigd is.
Ik vind het soms zeer moeilijk om de “juiste” reactie te vinden op haar gedachten of vragen.
Geen uitweg
Vaak vertelt ze over hoe weinig toekomst ze ziet in haar leven en dat ze het gevoel heeft dat ze vastzit in een vicieuze cirkel. Een cirkel die bestaat uit een normaal schooljaar en opgenomen worden in een instelling. Dit jaar is ze blijven zitten in haar zesde middelbaar. Door opgenomen te worden in een instelling heeft ze een achterstand opgelopen op school. Die achterstand leek onoverkomelijk toen ze weer terug op school kwam en dat brak mijn hart. Leerkrachten deden zelfs geen moeite meer om haar terug bij te benen, ze hebben geen moeite meer gedaan terwijl haar jaar eigenlijk nog perfect te redden viel met wat steun en inspanning van de leerkrachten. Nu moet ze opnieuw haar zesde middelbaar doen en heeft ze zoveel angst en stress dat dit jaar hetzelfde zal eindigen aangezien haar psychologen al gezegd hebben dat ze in feite terug moet opgenomen worden. Haar toekomst ziet ze dus voorlopig niet voor zich, de enige uitweg die ze nog ziet is zelfmoord.
Ze moet nog heel wat stappen ondergaan voor ze weer gelukkig kan/zal zijn, die weg zal nog een tijdje duren en zal nog zeer zwaar zijn. Ik snap ergens wel dat ze het gevoel heeft dat ze vastzit, want op dit moment heeft ze de kracht nog niet om die weg naar weer gelukkig zijn, te bewandelen. Zeker omdat de wil om weer de positieve kant op te gaan er niet is. Voorlopig wil ze die weg nog niet bewandelen en dat doet pijn maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze dat ooit wel nog zal proberen.
Zoek naar iets positief in een gesprek
Ik probeer in onze gesprekken altijd iets positief te zoeken in haar verhalen, ook al is het maar iets super klein, het blijft iets positief. Zelf ziet ze die positieve dingen niet altijd, maar als ze er soms eens in meegaat is dat heel fijn om te zien. Onze gesprekken zijn meestal zo donker, dat ik elk lichtpuntje dat ze ziet als een overwinning zie. Al zijn die overwinningen er zelden, het blijft nodig om ze te zien en te erkennen. Ik probeer haar te wijzen op de lichtpuntjes en zo hoop ik samen met haar steeds meer lichtpuntjes te vinden doorheen haar proces van hier weer bovenop te komen, maar daarvoor zal ze de lichtpuntjes zelf ook moeten proberen en willen zien.
Onze gesprekken zijn meestal zo donker, dat ik elk lichtpuntje dat ze ziet als een overwinning zie.
Lees hier #4: Even when the glass is broken, you can see the world through it
De reeks 'Let's talk' kwam tot stand met verhalen gebracht door jongeren in het kader van Werelddag suïcidepreventie. Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be
